Οι εθνικές επιτυχίες προϋποθέτουν στρατηγικό βάθος, αυτοπεποίθηση και αίσθημα ευθύνης.

Όπως ο λαϊκισμός είναι βαθιά αντιλαϊκός έτσι και ο εθνικισμός είναι βαθιά αντεθνικός.

Οι υπερβολές, οι εξάρσεις και η πατριωτική πλειοδοσία δεν ταιριάζουν σε κανέναν σοβαρό άνθρωπο που αγαπά την πατρίδα του και θέλει την πρόοδο της.

Αντίθετα δείχνουν με σαφή τρόπο την υποκριτική επιθυμία κάποιων να ξανακαρφωθούν στις καρέκλες τις εξουσίας και την προσπάθεια κάποιων άλλων να μην τις χάσουν.

Το ζήτημα της ονομασίας των βόρειων γειτόνων μας δεν πρέπει να μας φοβίζει αλλά αντίθετα πρέπει να μας κάνει να δούμε τι μπορούμε να κερδίσουμε ως χώρα, ποιες δυνατότητές μας μπορούμε και πρέπει να ενεργοποιήσουμε για το εθνικό και ευρωπαϊκό μας συμφέρον.

Η μεγαλύτερη ήττα προέρχεται από την ηττοπάθεια μας, τον φόβο και την ανικανότητά μας μας να δημιουργήσουμε ευκαιρίες εκεί που οι άλλοι βλέπουν καταστροφές.

Το χειρότερο είναι αυτές τις αγκυλώσεις να τις δημιουργούμε οι ίδιοι, όπως επί παραδείγματι επιδιώκει συστηματικά και χωρίς κανένα εθνικό στρατηγικό βάθος η συντηρητική παράταξη. Η τελευταία μπορεί σαφώς να κεφαλαιοποιήσει πρόσκαιρα κάποιες εκλογικές ωφέλειες από την στάση της αλλά δεν θα αργήσει η ώρα που θα σφυρίζει κλέφτικες μελωδίες όταν πιθανώς θα κληθεί να αναμετρηθεί διεθνώς γύρω από το θέμα. Και φοβάμαι ότι και τότε θα αποδειχθεί λίγη.

Για μένα μια εθνική, αν θέλετε, επιτυχία περνάει μέσα από δύο πράγματα.

Αφενός με το τι μπορούμε να κερδίσουμε πρακτικά -εμπορικά, τουριστικά, και εν γένει 

αναπτυξιακά- αναβαθμίζοντας ριζικά τη θέση μας στα Βαλκάνια και 

αφετέρου τι μπορούμε να αναδείξουμε ως διεθνές πνευματικό προϊόν από την κατοχύρωση της πολιτιστικής θέσης της δικής μας -ελληνικής- Μακεδονίας διεθνώς.

Αυτά είναι απολύτως στο χέρι μας. Δεν εξαρτώνται ούτε από την ονομασία της γλώσσας της γείτονος ούτε από την τυπικά προσδιορισμένη εθνότητα των πολιτών της. Εξαρτώνται πρωτίστως και θεμελιωδώς από το τι κάνουμε εμείς, κι όχι απλώς το τι νοσταλγικά θυμόμαστε κατόπιν εορτής ότι είναι ο πολιτισμός μας.

Γι' αυτό είναι πάνω από κρίσιμο να συμβάλλουμε σε μία στρατηγική φιλία μακράς πνοής με στόχο την εμβάθυνση του εξευρωπαϊσμού δυστυχώς όμως όχι μόνο των γειτόνων αλλά και μέρους της κοινωνίας μας. Ακριβώς γιατί αυτή είναι η αδυναμία μας η οποία δεν επιτρέπει να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της φοβικής συντηρητικής σκέψης.

Οι αλυτρωτισμοί σε όποια εκδοχή τους το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν προβλήματα, τα οποία πληρώνονται πανάκριβα.

Ως εκ τούτου μία σύνθετη ονομασία είναι για μένα αποδεκτή αρκεί βεβαίως να συνοδεύεται με τις εγγυήσεις που ανέφερα παραπάνω.

Μέχρι τώρα είναι σημαντικό το ότι έχει γίνει μισό βήμα. Αυτό το βήμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Αν όχι δεν θα μιλάμε για παραπάτημα αλλά για ολίσθημα.
Και αυτό θα το ξαναβρούμε μπροστά μας αν δεν επιδείξουμε εθνική αυτοπεποίθηση, διεθνή διπλωματική επιδεξιότητα και κατά μείζονα λόγο αίσθημα ευθύνης.