Φοιτητική Εκπροσώπηση και Ανεξαρτησία

Η εκπροσώπηση

Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία οι εκπρόσωποι της πόλης, που ήταν μάλιστα και νομικοί υπερασπιστές της ενώπιον των ξένων κυρίως δικαστηρίων, ήταν γνωστοί ως σύνδικοι. Με τον καιρό περνώντας μέσα απ’ το καμίνι της ιστορίας οι σύνδικοι έγιναν syndici, εκπρόσωποι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας -στα δημώδη λατινικά,  αλλά και, γαλλιστί, syndiquers δηλαδή υπερασπιστές των δικαιωμάτων μιας κοινότητας. 

Έτσι η ανθρωπότητα γνώρισε προοδευτικά τον όρο «συνδικαλιστής», και κάθε φορά που αναφερόταν σ’ αυτόν ερχόταν στο μυαλό της ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων και των συμφερόντων μιας ομάδας ανθρώπων, ιδίως δε των εργαζομένων.

Στους δικούς μας καιρούς, τόσο η λέξη όσο και το νόημά της έχει ξεθωριάσει όπως τα φθαρμένα συνθήματα που αντηχούν στα πεζοδρόμια, καρφώνονται στους τοίχους και τρίζουν στα αμφιθέατρα.

Ο συνδικαλισμός, παντού και πρώτα στα πανεπιστήμια, ασκούμενος από ωτακουστές των διεφθαρμένων κομματικών σειρήνων, έγινε συνώνυμο εύπεπτων μηνυμάτων και άσφαιρης εκτόνωσης. 

Η έννοια χρωματίστηκε, νοθεύτηκε και έχασε την ουσία της. 

Απογυμνώθηκε και αποσυντέθηκε ανάμεσα στη φθορά των εγωιστικών μικροσυμφερόντων και αλλά και της πρωτόγονης ανυπακοής εν ονόματι βεβαίως μα(ρ)ξιμαλιστικών οραμάτων και κούφιων φιλοδοξιών. Ουδείς βεβαίως απ’ όλους εκείνους θυμάται το σοφό δίδαγμα του θείου Μάρξ: Κανείς δε δημιουργεί μεγάλες αυταπάτες αν ο ίδιος δεν είναι το πρώτο θύμα τους…  

Έτσι δυστυχώς διαιωνίστηκε ο φόβος και η αδιαφορία των φοιτητών τορπιλίζοντας την αξία της συμμετοχής και της συνδιαμόρφωσης της κοινής μας πορείας ως ενεργών και δραστήριων μελών του πανεπιστημίου και της κοινωνίας.

Η ανάγκη, επομένως, επαναπροσδιορισμού των όρων είναι οφθαλμοφανής. 

Η υπεράσπιση, η προστασία και η διεύρυνση των δικαιωμάτων είναι ο άξονας πάνω στον οποίο καλείται να τροχοδρομηθεί ο αγώνας και οι προσπάθειές μας.  

Σκοπός και ουσιαστική μας προτεραιότητά οφείλει να είναι η καλλιέργεια μιας νέας, ποιοτικότερης και άφθαρτης φοιτητικής εκπροσώπησης ώστε τα λόγια είναι ισάξια με τα έμπρακτα αποτελέσματα ακριβώς γιατί τα πρώτα εμπνέουν τα δεύτερα.  

Η ανεξαρτησία 

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η φωνή των φοιτητών είναι φιμωμένη. Και έχουν δίκιο. Η φωνή των φοιτητών είναι όντως φιμωμένη. Αλλά ποιων στ’ αλήθεια φοιτητών; Αυτών που έχουν ήδη εκχωρήσει τη φωνή τους σε προηχογραφημένες οδηγίες και κομματικές επιταγές ή εκείνων που πορεύονταν ως τώρα μόνοι και ανεξάρτητοι και ως εκ τούτου τους μπέρδευαν είτε ως ανένταχτους είτε ως αδιάφορους είτε ως απολιτίκ;

Στο σημείο αυτό καλό θα ήταν να γίνει μια αναγκαία διευκρίνιση. Ως ανεξάρτητους φοιτητές δεν θεωρούμε και δεν πρέπει να θεωρούμε όλους εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική. Ανεξαρτησία δεν σημαίνει ότι κάποιος απέχει, ότι δεν στηρίζει πολιτικούς σχηματισμούς και παρατάξεις αλλά αντίθετα πως παύει να έχει ανάγκη τη στήριξη των κομμάτων και των πολιτικών μηχανισμών. 

Πλέον αναζητούμε όσα μας ενώνουν και όχι όσα μας χωρίζουν. Όλοι, μέχρι πρότινος, οι μοναχικοί δρόμοι έχουν πια καθήκον να ενωθούν και να οδηγήσουν το φοιτητικό κίνημα στη λεωφόρο της ανεξαρτησίας και της προόδου.  

Έτσι με ξεκάθαρο πολιτικό πρόταγμα τη σύσταση μιας προοδευτικής και δημοκρατικής νεολαίας που υπερασπίζεται τις αξίες του σύγχρονου κράτους δικαίου, της ελευθερίας και της ισότητας σε όλες τις κλίμακες της κοινωνίας οφείλουμε αφού εκκινήσουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη συσπείρωση των ανεξάρτητων και δημιουργικών δυνάμεων. Η ανεξαρτησία, συνεπώς, μπορεί να επιτευχθεί μέσω της οργάνωσης, της συσπείρωσης και της ενότητας. 

Το φοιτητικό κίνημα έχει υποχρέωση να ξανασταθεί στα πόδια του. Γνήσιοι στυλοβάτες του μπορούν να είναι μόνο οι ανεξάρτητοι φοιτητές. Η υγιής φοιτητική εκπροσώπηση, όχι απλά ως μέσο αλλά και ως στόχος, είναι προφανές ότι δεν θα γίνει ποτέ εφικτή αν δεν λάβουν δραστήρια μέρος όλοι οι ακηδεμόνευτοι φοιτητές που ονειρεύονται και διεκδικούν τις αυτονόητες προϋποθέσεις της αλλαγής. 

Στόχος δεν είναι πλέον η αλλαγή σελίδας αλλά βιβλίου…

Νεοναζισμός δεν είν' οι άλλοι...

«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά... Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ' αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον... νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ' αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι' αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα 'ναι αργά για ν' αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να 'μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.»

Μάνος Χατζιδάκις, Φεβρουάριος του 1993