Το παλιό δεν πέθανε, το νέο δεν γεννήθηκε: λίγες καθαρές κουβέντες για την κρίση και το αχαρτογράφητο μέλλον μας.

Αλλαγή φρουράς μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη @pronews

Ακούω και διαβάζω, και καμιά φορά μετέχω σε συζητήσεις τον τελευταίο καιρό, σχετικά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πολύ πρόσφατα μάλιστα ολοκλήρωσα και μία εργασία μου στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού συνταγματικού δικαίου με θέμα τις σχέσεις Ευρώπης και Δημοκρατίας σχετικά με την παλιά συζήτηση για το δημοκρατικό έλλειμμα. Ξεπερασμένη κατά βάση αλλά σημαντική για να εστιάσουμε στο τι συμβαίνει σήμερα.

Διαπιστώνω κι εγώ με τη σειρά μου, όχι ότι οι περισσότεροι δεν το βλέπαμε πιστεύω, απλά ήρθε η ώρα να βγει τώρα, το κατέβασμα του κεφαλιού, την περιδίνηση των λεγόμενων των παραδοσιακών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Και κατ’ επέκταση ακούμε τις ιαχές των βαρβάρων από μακριά –«αχ θα καταστραφεί η Ευρώπη, θα διαλυθεί» και διάφορα τέτοια που λέγονται και άδονται καιρό.

Αυτό εξηγεί και το άγχος πολλών πριν τις ευρωεκλογές, που όπως νιώθεται θα αλλάξουν τους συσχετισμούς προς το χειρότερο και δεξιότερο. Και από την άλλη δείχνει ποιο είναι το ρεύμα που αυξάνεται και χαρακτηρίζει την εποχή μας και ποιοι επίσης είναι οι σημερινοί κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί.

Δεν πιστεύω ότι αυτά τα ζητήματα λύνονται με επιφανειακά ξεπετάγματα ή με βαθυστόχαστες αναλύσεις που στην ουσία δεν κομίζουν τίποτα το ουσιαστικό. Πρέπει να καταλάβουμε και να καταλάβετε ορισμένοι -για να ομιλούμε και ως μετέχοντες στην ιστορία και όχι απλώς από την καρέκλα μας- τι είναι αυτό που λείπει από τον κόσμο που στρέφεται εναντίον των παραδοσιακών κεντροδεξιών, κεντρώων και κεντροαριστερών δυνάμεων.

Ας είμαστε ξεκάθαροι: Σε αυτόν τον κόσμο λείπουν οι παροχές. Λείπει η προ κρίσης κανονικότητα, λείπει η αίσθηση ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο. Αυτό πλειοψηφικά μπορεί να το επιβεβαιώσει η παροντική κατάσταση της τσέπης και του λογαριασμού του καθενός, όπως επίσης και ότι από 2015 έχουν γίνει πάνω από 4.800.000* κατασχέσεις! Λείπει το κοινωνικό κράτος, λείπει η ιδέα ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα.

Κάθε κράτος της ένωσης είτε έχει περάσει μνημόνιο είτε φοβάται ότι θα το περάσει de facto, κόβει, συρρικνώνει δικαιώματα, αλλάζει το εργασιακό περιβάλλον, αυξάνει φόρους, μειώνει επιδόματα. Και επειδή αδυνατεί να παραδεχτεί ότι το πρόβλημα ξεκινάει από το ίδιο το κράτος που δεν είναι οικονομικά υγιές τα ρίχνει στον αόρατο μπαμπούλα.

Τα ρίχνει στην κακιά Ευρωπαϊκή Ένωση –η οποία είναι κακιά όχι γιατί μας κόβει αλλά γιατί πλέον δεν μπορεί να μας δώσει. Τα ρίχνει σε κάθε λογής κακούς ξένους και μετανάστες. Τα ρίχνει στο κακό το ριζικό της κρίσης που έβρεξε και κατέβασε ό,τι είχε και δεν είχε και στέρεψε πλέον η πηγή. Το εύκολο χρήμα τελείωσε και πλέον δε μας δίνει πλέον όσα θέλουμε ή ακριβέστερα μας δίνει αλλά όχι τζάμπα. Και έτσι δεν μπορούν πλέον οι κυβερνήσεις να κάνουν μεγάλες, γενναιόδωρες και αισιόδοξες παροχές και οι απλοί πολίτες να ζήσουν μια όμορφη και άνετη ζωή όπως την είχαν φανταστεί.

Έχει με αυτόν τον τρόπο κατασκευαστεί ένα οιονεί μέτωπο λιτότητας-αντιλιτότητας και υποδυόμαστε σαν άλλοι κομπάρσοι ότι όλα θα γίνουν όπως ήταν παλιά στην προσπάθειά μας να αποτινάξουμε το άγνωστο, σκοτεινό και αινιγματικό μέλλον.

Και να βάλουμε τώρα τα δαχτυλάκια επί των τύπων των ήλων: Πρέπει άραγε να γίνουν παροχές;

Ο Τσίπρας τον οποίο κάποιοι υποτιμούν το κατάλαβε νωρίτερα απ’ όλους. Η Ελλάδα ακόμα κι αν βρίσκεται ουσιαστικά πολύ πιο πίσω είναι μία από τις λίγες χώρες που έχει περάσει απ’ αυτό που η Ευρώπη φαντάζεται ότι έχει μπροστά της. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες προσπαθούν να ως άλλη γλάστρα που ποτίζεται από τον βασιλικό της να δώσουν το σήμα της στροφής. Και επειδή φοβούνται και τρέμουν τα ποδαράκια τους να το πουν μόνοι τους το λένε με φωτογραφίες και σύμβολα.

Στην ουσία: Ναι και χωρίς περιστροφές, κατά την άποψη μου πρέπει να γίνουν παροχές. Δεν μπορεί να υπάρχει αιώνια καταδίκη στη λιτότητα. Αυτό όμως που αγνοούν κάποια κοκόρια και είναι κρίσιμο είναι το πότε πρέπει να γίνουν. Η σύγχρονη εκδοχή του «Τσοβόλα δώσ' τα όλα» είναι καταδικασμένη να μας πάει ακόμα πιο κάτω και δεν θα κρατήσει πολύ.

Δυστυχώς στη δύσμοιρη χώρα μας επικρατούν δύο αποψάρες που μόνο και μόνο γιατί η νοοτροπία τους είναι τέτοια αλλά και γιατί στοχεύουν στις καρέκλες της εξουσίας λένε τα εξής:

«Αλέξη δώσ' τα όλα και μην αφήσεις κολυμπηθρόξυλο vs Καμία παροχή να μην κάνεις, άσ’ τους να πεινάσουν».

Ζούμε στο 2018 και πάμε για 2019 και είναι σα να ζούμε στις σπηλιές του '80 και του '90, δηλαδή ήμαρτον! Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν την πιο κακόγουστη φάρσα.

Πριν όμως απαντήσει ο οποιοσδήποτε σπουδαιοφανής πρέπει και οι δύο πλευρές να καταλάβουν δύο πράγματα:

Η μία πλευρά που είναι υπέρ της άκρατης παροχολογίας πρέπει να καταλάβει ότι υπάρχουν αγορές, (δηλαδή μια ζωντανή οικονομία που σε κρίνει και σου λέει: μάγκα είσαι οικονομικά χάλια και δεν έχεις στον ήλιο μοίρα γιατί δεν παράγεις νέο πλούτο, φλερτάρεις με την οικονομική σου καταστροφή, χρωστάς στο θεό και δεν φαίνεται ότι θα τα αποπληρώσεις) και η άλλη πλευρά πρέπει να βάλει επίσης στο μυαλό της ότι υπάρχει και κοινωνία. Κοινωνία η  οποία βράζει, όχι γιατί είναι χαζή ή αμόρφωτη αλλά γιατί δεν βλέπει σοβαρές και πραγματικά αξιόπιστες λύσεις αλλά τα πράγματα να πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Να ξεκαθαρίσω επίσης ότι αυτές οι δύο νοοτροπίες είναι εντελώς διαφορετικές αλλά τους συνδέει το ότι μιλούν εκ του ασφαλούς: Η μία έχει μάθει να τρώει απ’ το κράτος και θέλει προφανώς να συνεχίσει, και η άλλη έχει μάθει να τρώει από τα έτοιμα –επειδή είχε την τύχη να γεννηθεί σε μια πιο εύπορη οικογένεια, να σπουδάσει σε καλύτερα πανεπιστήμια κλπ.

Η άποψή μου, η πίστη μου και η βαθιά μου πεποίθηση είναι διαφορετική.

Διαφέρει γιατί τυγχάνει να μην προέρχομαι από ένα περιβάλλον μεγαλοαστικού πλούτου ούτε όμως να εκχωρώ την αξιοπρέπειά μου μετατρεπόμενος σε ζήτουλας από ένα χρεοκοπημένο –και εδώ υπάρχουν ευθύνες- κράτος. Οι περισσότεροι προερχόμαστε και ανήκουμε σε μία μικρομεσαία τάξη που διολισθαίνει προς τα κάτω και ούτε νιώθει ελίτ αλλά ούτε ποτέ είχε μάθει τι σημαίνει μεγάλες στερήσεις. Το βλέπει όμως τώρα.

Η θέση μου είναι ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει σαν τρελός να μαθαίνει περισσότερα, να γίνεται καλύτερος. Να έχει γνώσεις και μόρφωση –άσχετα αν θα είναι πανεπιστημιακή ή όχι- για το πώς λειτουργεί η οικονομία, για την τεράστια αξία της ηθικής ως μέσο για μια ευτυχισμένη ζωή. Αυτά σε κάποιους θα φανούν αοριστολογίες αλλά ο κάθε κατεργάρης πρέπει να κάτσει στον πάγκο του γιατί οι δικαιολογίες τελείωσαν. Και δεν μπορώ να ακούω άλλο ενήλικες να συμπεριφέρονται σαν νήπια. Όλοι έχουμε υποχρέωση να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Και αυτό είναι υπόθεση βαθιά προσωπική και κατ’ επέκταση βαθιά κοινωνική. Να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους αλλά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας χωρίς μιζέριες και κλάψα. Να κάνουμε αυτό που μας αρέσει , να είμαστε αυτό που μας αρέσει και να μάθουμε ότι έχει μεγάλη σημασία να κερδίζουμε από αυτά που δημιουργούν το μυαλό και τα χέρια μας. Και αυτό να το κάνουμε πράξη!

Φτάνουν πια όλες αυτές οι δικαιολογίες, ο χαζοσυνδικαλισμός, τα βαρετά λόγια και τα χωρίς ουσία λόγια των ξεπερασμένων πολιτικών που βρίσκουν εύκολους εχθρούς -μνημόνια και δε συμμαζεύεται. Είναι ξεπερασμένοι για έναν και μόνο λόγο: γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν με όρους εμπιστοσύνης και έμπνευσης και κυρίως γιατί δεν έχουν να δώσουν απάντηση στην κρίση.

Είναι ξεπερασμένοι γιατί είναι ανίκανοι να δώσουν απαντήσεις στους ανθρώπους του σήμερα.

Είτε αδιαφορούν –γιατί πχ αν ήμασταν όλοι σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και βγάζαμε 1.000.000 ευρώ το χρόνο πιθανώς και δεν θα μας ένοιαζε. Ούτε όμως τον Τσίπρα φαίνεται να τον νοιάζει να μας κάνει πρώτα σοβαρή χώρα –με τον Καμμένο και τον Πολάκη θα το κάνει δηλαδή;- ούτε την αναγκασμένη να είναι επικεφαλής μιας business as usual, αλά πασοκικό ινσέψιον Φώφης. Και λυπάμαι που το λέω γιατί δίπλα της υπάρχουν λαμπρά παιδιά που πιστεύω ότι έχουν πολλά να δώσουν, ωστόσο δεν μπορώ να κρύψω τη διαπίστωση των περισσότερων ότι της πέφτει βαριά η φανέλα. 

Απάντηση στη χρεοκοπία λοιπόν σοβαρή και παντελωνάτη δεν δίνεται από κανέναν. Οι πολλές χαζοσυζητήσεις για να περνάει η ώρα δίνουν και παίρνουν και το καράβι βουλιάζει. 

Και αντ' αυτού βλέπουμε κάτι απολειφάδια της ακροδεξιάς -και κάποια της ακροαριστεράς- που δεν ξέρουν να χωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρα να μας το παίζουν ανερχόμενοι αστέρες με συνθήματα -κάτω οι Ευρώπες και ξύλο στους διαφορετικούς- και απλά και μόνο επειδή έχουν πιο δυνατή φωνή να παίρνουν έδαφος.

Αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τέτοια γλώσσα γιατί πλέον το πουλόβερ έχει ξηλωθεί. Έχουμε κάνει πολλή υπομονή. Πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου νιώθει το ίδιο και γι' αυτό φοβάμαι ότι η αποχή στις επερχόμενες εκλογές θα είναι αυξημένη. Όπως και να έχει: οψόμεθα ες Φιλίππους.

Κλείνω με το εξής: Κάποιοι να θυμούνται ότι στην πολιτική δεν υπάρχει εφάπαξ νικητής και εφάπαξ χαμένος. Οι λίγοι γίνονται πολλοί και οι πολλοί μπορεί να γίνουν λίγοι. Ας αντιληφθούν τα βάρη που έχουν στους ώμους τους και ας κάνουν κάτι για να τα σηκώσουν. Γιατί αλλιώς τα βάρη θα πέσουν πάνω τους και δεν θα βρεθεί κανείς να τους σηκώσει.-

*Για τις κατασχέσεις λογαριασμών:  http://www.kathimerini.gr/992350/article/epikairothta/ellada/synhgoros-toy-polith-48-ekat-katasxeseis-trapezikwn-logariasmwn-to-diasthma-2015-2018
**Για τους λογαριασμούς του κ. Μητσοτάκη: 
https://www.protothema.gr/politics/article/738971/deite-to-pothen-eshes-tou-kuriakou-mitsotaki/