Υπέροχοι Άνθρωποι

Η σημερινή τηλεόραση βρίσκεται σε παρακμή. Ακόμα κι έτσι όμως όλοι λίγο πολύ παρακολουθούμε. Για αρκετά χρόνια, περίπου τρεισήμισι, αρνούμουν συστηματικά να πάρω μία. Το μεγαλύτερο μέρος της φοιτητικής ζωής πέρασε χωρίς καν τηλεόραση και αναπληρωνόταν από το λάπτοπ και το κινητό. 

Δεν μου έλειπε καθόλου. Όταν μάλιστα ερχόμουν αντιμέτωπος με το θέατρο και τις ύβρεις του σημερινού χρεοκοπημένου πολιτικού «διαλόγου» με δυναμίτιζε προκλητικά μέχρι και να τη σπάσω.

Μετά από καιρό αποφάσισα να πάρω μία από τις τηλεοράσεις που είχαμε στο σπίτι -το πολύ πολύ για καμιά ταινία, ειδήσεις, κάποια κανάλια του εξωτερικού κλπ. Κυρίως για την αναπλήρωση του ήχου στο σπίτι. Έδινε πάντα άλλη ζωντάνια αυτός ο ήχος.

Χτες έπεσα τυχαία σε μια διαφορετική εκπομπή. Την ήξερα από μικρός αλλά τότε την θεωρούσα τρομερά βαρετή γιατί δεν μπορούσα να την καταλάβω. Αυτή η εκπομπή ήταν το Αστικό Τοπίο. Αστικό μάλλον όχι ιδεολογικοφιλοσοφικά αλλά απλά σχετιζόμενο με την πόλη.

Μου άρπαξε το ενδιαφέρον ένας απίστευτος κύριος. Καθόταν σε ένα οβάλ γραφείο συνεδριάσεων και διηγούνταν ιστορίες της επαγγελματικής ζωής του. Αρχιτέκτονας. Έδειχνε ένα ένα τα έργα του κι έκανε σαν μικρό παιδί. Παθιαζόταν, φώναζε, σχεδόν δάκρυζε. Έλεγε για το πώς ξεκίνησε. Από το τίποτα. Απλός άνθρωπος, homo novus, και έφτιαξε σιγά σιγά από ένα υπόγειο το γραφείο του.

Κρατιόμουν από τα χείλη του και ένιωθα σαν να με πάει ταξίδι στον κόσμο του. Μόνο η ελπίδα που απέπνεε, η αγάπη για τη δουλειά του, τα σχέδια του, τα έργα του ήταν συναρπαστική. Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Γιάννης Βικέλας. Αρχιτέκτονας του Πύργου Αθηνών, του μεγαλύτερου ουρανοξύστη της Ελλάδας.

Μου θύμισε μια μικρή ιστορία. Όταν κάποτε χτίζανε τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο ρωτήσανε δειγματοληπτικά τρεις χτίστες για ποιο λόγο εργάζονται. Ο πρώτος τους είπε ότι δούλευε για να βγάλει τον επιούσιο. Ο δεύτερος γιατί έπρεπε να ζήσει την οικογένειά του. Ο τρίτος γιατί είχε μεν γυναίκα και παιδιά αλλά δούλευε κυρίως γιατί εκείνη τη στιγμή έχτιζε τον Καθεδρικό Ναό του Λονδίνου!

Δεν έχουν όμως σημασία οι Πύργοι και οι Ναοί. Αυτά είναι μάλλον η κορυφή του παγόβουνου. Αυτό που μετράει είναι η αγάπη των ανθρώπων για τη δουλειά τους. Κανείς δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αποτυχημένο όταν προσπαθεί, όταν μοχθεί και όταν αγαπάει αυτό που κάνει. Όταν πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει και κινητοποιεί κάθε ικμάδα των δυνατοτήτων του για να πετύχει τους στόχους του.

Είμαι αντίθετος στη φιλοσοφία -να την κάνει ο θεός- του αρνητισμού. Οι χειρότεροι εχθροί της πραγματικής προόδου είναι όσοι θέλουν να μας κρατήσουν πίσω και με κάθε τρόπο διατυμπανίζουν τη μιζέρια τους. Αυτοί  είναι οι αντίπαλοι ενός λαού που θέλει και πρέπει να βγει από τη φτώχεια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Αυτοί είναι κατά έναν τρόπο οι φταίχτες για τη διαιώνιση της κακοδαιμονίας.

Όμως υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι. Άνθρωποι υπέροχοι. Άνθρωποι που προσπαθούν παρά τις Κασσάνδρες της μιζέριας και της κακομοιριάς. Πραγματικά παραδείγματα. Σαν αυτά που δεν βλέπεις συχνά στην τηλεόραση αλλά ελπίζεις ότι μια μέρα θα ξυπνήσουν και θα γκρεμίσουν ότι δεν τους αφήνει να δημιουργήσουν.