Η εκπροσώπηση
Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία οι εκπρόσωποι της πόλης, που ήταν μάλιστα και νομικοί υπερασπιστές της ενώπιον των ξένων κυρίως δικαστηρίων, ήταν γνωστοί ως σύνδικοι. Με τον καιρό περνώντας μέσα απ’ το καμίνι της ιστορίας οι σύνδικοι έγιναν syndici, εκπρόσωποι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας -στα δημώδη λατινικά, αλλά και, γαλλιστί, syndiquers δηλαδή υπερασπιστές των δικαιωμάτων μιας κοινότητας.
Έτσι η ανθρωπότητα γνώρισε προοδευτικά τον όρο «συνδικαλιστής», και κάθε φορά που αναφερόταν σ’ αυτόν ερχόταν στο μυαλό της ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων και των συμφερόντων μιας ομάδας ανθρώπων, ιδίως δε των εργαζομένων.
Στους δικούς μας καιρούς, τόσο η λέξη όσο και το νόημά της έχει ξεθωριάσει όπως τα φθαρμένα συνθήματα που αντηχούν στα πεζοδρόμια, καρφώνονται στους τοίχους και τρίζουν στα αμφιθέατρα.
Ο συνδικαλισμός, παντού και πρώτα στα πανεπιστήμια, ασκούμενος από ωτακουστές των διεφθαρμένων κομματικών σειρήνων, έγινε συνώνυμο εύπεπτων μηνυμάτων και άσφαιρης εκτόνωσης.
Η έννοια χρωματίστηκε, νοθεύτηκε και έχασε την ουσία της.
Απογυμνώθηκε και αποσυντέθηκε ανάμεσα στη φθορά των εγωιστικών μικροσυμφερόντων και αλλά και της πρωτόγονης ανυπακοής εν ονόματι βεβαίως μα(ρ)ξιμαλιστικών οραμάτων και κούφιων φιλοδοξιών. Ουδείς βεβαίως απ’ όλους εκείνους θυμάται το σοφό δίδαγμα του θείου Μάρξ: Κανείς δε δημιουργεί μεγάλες αυταπάτες αν ο ίδιος δεν είναι το πρώτο θύμα τους…
Έτσι δυστυχώς διαιωνίστηκε ο φόβος και η αδιαφορία των φοιτητών τορπιλίζοντας την αξία της συμμετοχής και της συνδιαμόρφωσης της κοινής μας πορείας ως ενεργών και δραστήριων μελών του πανεπιστημίου και της κοινωνίας.
Η ανάγκη, επομένως, επαναπροσδιορισμού των όρων είναι οφθαλμοφανής.
Η υπεράσπιση, η προστασία και η διεύρυνση των δικαιωμάτων είναι ο άξονας πάνω στον οποίο καλείται να τροχοδρομηθεί ο αγώνας και οι προσπάθειές μας.
Σκοπός και ουσιαστική μας προτεραιότητά οφείλει να είναι η καλλιέργεια μιας νέας, ποιοτικότερης και άφθαρτης φοιτητικής εκπροσώπησης ώστε τα λόγια είναι ισάξια με τα έμπρακτα αποτελέσματα ακριβώς γιατί τα πρώτα εμπνέουν τα δεύτερα.
Η ανεξαρτησία
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η φωνή των φοιτητών είναι φιμωμένη. Και έχουν δίκιο. Η φωνή των φοιτητών είναι όντως φιμωμένη. Αλλά ποιων στ’ αλήθεια φοιτητών; Αυτών που έχουν ήδη εκχωρήσει τη φωνή τους σε προηχογραφημένες οδηγίες και κομματικές επιταγές ή εκείνων που πορεύονταν ως τώρα μόνοι και ανεξάρτητοι και ως εκ τούτου τους μπέρδευαν είτε ως ανένταχτους είτε ως αδιάφορους είτε ως απολιτίκ;
Στο σημείο αυτό καλό θα ήταν να γίνει μια αναγκαία διευκρίνιση. Ως ανεξάρτητους φοιτητές δεν θεωρούμε και δεν πρέπει να θεωρούμε όλους εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική. Ανεξαρτησία δεν σημαίνει ότι κάποιος απέχει, ότι δεν στηρίζει πολιτικούς σχηματισμούς και παρατάξεις αλλά αντίθετα πως παύει να έχει ανάγκη τη στήριξη των κομμάτων και των πολιτικών μηχανισμών.
Πλέον αναζητούμε όσα μας ενώνουν και όχι όσα μας χωρίζουν. Όλοι, μέχρι πρότινος, οι μοναχικοί δρόμοι έχουν πια καθήκον να ενωθούν και να οδηγήσουν το φοιτητικό κίνημα στη λεωφόρο της ανεξαρτησίας και της προόδου.
Έτσι με ξεκάθαρο πολιτικό πρόταγμα τη σύσταση μιας προοδευτικής και δημοκρατικής νεολαίας που υπερασπίζεται τις αξίες του σύγχρονου κράτους δικαίου, της ελευθερίας και της ισότητας σε όλες τις κλίμακες της κοινωνίας οφείλουμε αφού εκκινήσουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα για τη συσπείρωση των ανεξάρτητων και δημιουργικών δυνάμεων. Η ανεξαρτησία, συνεπώς, μπορεί να επιτευχθεί μέσω της οργάνωσης, της συσπείρωσης και της ενότητας.
Το φοιτητικό κίνημα έχει υποχρέωση να ξανασταθεί στα πόδια του. Γνήσιοι στυλοβάτες του μπορούν να είναι μόνο οι ανεξάρτητοι φοιτητές. Η υγιής φοιτητική εκπροσώπηση, όχι απλά ως μέσο αλλά και ως στόχος, είναι προφανές ότι δεν θα γίνει ποτέ εφικτή αν δεν λάβουν δραστήρια μέρος όλοι οι ακηδεμόνευτοι φοιτητές που ονειρεύονται και διεκδικούν τις αυτονόητες προϋποθέσεις της αλλαγής.
Στόχος δεν είναι πλέον η αλλαγή σελίδας αλλά βιβλίου…
